شهریور 96

«ما مردمان خاورمیانه‌ایم؛ بعضی‌هایمان در جنگ کشته می‌شویم،بعضی در زندانبعضی‌هایمان در جادّه می‌میریم، بعضی در دریاحتّی بلندترین کوه‌ها هم انتقام‌شان را از ما می‌گیرند چرا که ماشغل‌مان «مُردن» است.» - حمیدرضا ابک. . . . . . . . . . . دوست دارم اضافه کنم . . . بعضی هایمان از استرس می میریم ، در خانه هایمان...دیشب ایران به سمت اسراییل در جواب حادثه سوریه موشک فرستاد, فقط امیدوارم تمام شود. شهریور 96...

مستاجر هلموت خانه را تخلیه نمی کند و باعث نگرانی و استرس شده . .گاهی نیازمند یک حرف امیدوار کننده و آرامش بخشم و فال چوب گرفتم اين قصد و نيتي كه داري موجب تشويش و نگراني تو ميشود . پس آن را از ذهن و فكرت بيرون كن اگر ديگران با تو موافق نيستند . تو دلتنگي مكن و خويشتندار باش آنان عاقبت پشيمان خواهند شد . اگر مسافر داري و برايش دلتنگ هستي ، به سلامت باز ميگردد . در عبارت كوتاهي مكن و بدان كه خداوند ناظر و حافظ توست اين را بدان كه عاقبت كارها به نفع و دلخواه تو پيش ميرود و تو به مقصود مي رسيبالله اعتصمت، وبالله أثق وعلى الله أتوكل شهریور 96...

من فکر می کنم نسبت به پارسال این موقع آرومترم ، پارسال این موقع خیلی خسته و عصبی بودم و دوست داشتم همه چیز را بگذارم و بروم و اینکار را کردیم . . . ولی آلان دوست دارم آروم آروم پازل های زندگی جدید را کنار هم بچینم . . . زبان . . . کار . . . گواهینامه . . . خانه جدید . . . دوست های جدید . . . نگاه جدید . . . و البته یک کتاب جدید می خونم «چطور از خودم راضی باشم» خیلی جالبه و به همین دلیل در حال ارزیابی خودم و یکسری چراها هستم. . . شهریور 96...

از فقر و جنگ و نفرت و کشتار خسته اماز فقر و جنگ و نفرت و کشتار خسته اماز چوبه های دوزخی دار خسته امدر جنگل مصیبتم وُ زخم خورده اماز حمله های گله ی کفتار خسته اماخبار بد جهان مرا دوره کرده استاز هر چه روزنامه و اخبار خسته امتحلیل هر خبر/شکم سیر منتقداز بحث و ژست و صحبت و سیگار خسته امدر ذات من اگر چه تمنای شادی استلیک از تهاجم غم و تکرار خسته امموسیقی و مراقبه تسکین من نشداز شمع و عود و نغمه ی سی تار خسته املبریزم از حسین پناهی و منزویآه از فروغی و شب و گیتار خسته امدنیا به این قشنگی و زندانی ام در آناز انتشار این همه دیوار خسته امشاعر محمدنیمااحمدی شهریور 96...

تو مَپندار که در فِکر تنمنگران سرطان وطنماو که بیمار شود ما همه نیزمن که بیمار شوم ، یک بدنموطنم از تن من خسته‌تر استدرک کن درد مرا از سُخنمبه تو سوگند که از غُصّه خویشلحظه‌ای پیش تو من دم نزنممن از آن یوسف گم‌گشته خویشمالک بوی خوش پیرهنمکی برون آید از این چاه وطن؟کاش روزی که در او زنده منم!غرب در راحت و من در صددِآب در هاون خود کوفتنممن شفا می‌طلبم بهر وطننه شفای بدن خویشتنمهرکجا جان مرا یار گزیدجسمم اما بِگُزیند وطنمو پس از من بگذارید کمیخاک ایران به میان کفن‌امگرچه بی‌شعله و بی‌دود رَومعشق تایید کند سوختنمشعلۀ شهر فرو خفت ولیمن پی شعله بر افروختنم.شاعر مجتبی کاشانی (سالک) شهریور 96...